Pode causar certa confusión o feito de que, en ocasións, a un mesmo local se lle chame furancho e outras, loureiro. Normalmente chamábase loureiro a aquelas casas particulares nas cales se vendía o excedente de viño da colleita a amigos e veciños que ían probalo levando os seus propios alimentos para acompañar a bebida. Estas casa identificábanse por unha rama de loureiro sobre a entrada, de aí o seu nome. Por que colgar loureiro? Pois non o se, pero estaredes de acordo comigo en que é mellor que ter colgado un polo. O normal é que estas casas teñan habilitado o patio ou o garaxe para que os visitantes poidan sentarse a comer e beber. “Habilitado” significa que o can está atado e hai algunhas mesas cunhas cantas cadeiras. Se o 70% das cadeiras non son de distinta cor e material non é furancho, trátase dun bar de deseño camuflado… fuxide! Nalgúns casos, mesmo unha sala da propia vivenda na planta baixa pode servir como comedor para os clientes; o que sempre chama a atención aos novatos e adoita producir escenas pintorescas. Por exemplo: devorar unha tortilla como unha roda de carro ao lado da roupa tendida…
Un furancho sería distinto a un loureiro no sentido de que poderían proporcionar algún tipo de comida fría ao servir o viño. Non obstante, hoxe en día a liña que separaba os dous tipos de locais non existe na práctica e, posto que en ambos os dous se serven comidas por parte do propio local, poden considerarse ambos os dous exactamente o mesmo; de feito xa practicamente non adoita empregarse o termo loureiro. A isto contribuíu que os furanchos pasen de ofrecer tapas frías (embutido, queixo, etc…) a calquera tipo de prato, xa sexa como tapa ou como porción.
Seguinte: Pero, de onde saen?